Okolica Luboczy to kraina zwana Wysoczyną Rawską (od położenia jej w środku Rawy Mazowieckiej), na terenie której topniejący lodowiec pozostawił grubą warstwę (kilkadziesiąt metrów) rozkruszonych skał w postaci głazów narzutowych, żwirków i piasków. W tym czasie obszar ten był bardziej urozmajcony niż obecnie. Lodowiec na długie tysiąclecia zatrzymał się, co spowodowało, że na omawianym terenie panował klimat jak teraz na północnej Syberii. W tych mroźnych warunkach, przy braku roślinności, nastąpiło wyraźne wyrównanie całej Wysoczyzny. Powstały jednak fragmenty wyższych wzniesień w postaci wałów ciągnących się z zachodu na wschód. Są to moreny czołowe, powstałe w tych miejscach, w których z pod stojącego lodowca wytapiały się wielkie ilości różnego rodzaju skał, tworząc całe wzgórza. I właśnie z takim krajobrazem, raz płaskim (pomiędzy Rzeczycą, a Luboczą, Rzeczyca ), przypominającym równinę, a tuz zaraz jak na pojezierzach (Lubocz, Kawęczyn, Grotowice, Łęg), wzgórza i woda. Taki właśnie krajobraz pełen urozmajcenia można spotkać podczas wędrówek po pięknej okolicy Luboczy. W ostatnich latach  pojawiły się bobry. Nie udało mi się ich z fotografować, ale jest kilka zdjęć świadczących o obecności tych zwierząt. Świat zwierzęcy jest typowy dla dużych lasów w centralnej Polski. W lasach i  na polach spotkać można dziś zające, lisy, kuny leśne, borsuki, łasice, pidżmaki amerykańskie, jeże, daniele, jelenie, sarny i dziki, a z ptaków zimorodki, jastrzębie, cietrzewie, dzięcioły czarne, sokoły, pustułki bociany (również czarne), żurawie. Znajdują się tu siedliska pięciu gatunków gadów i dziewięciu płazów. W dorzeczach rzeki Pilica tworzące zakola, rozlewiska i małe jeziora żyje 28 gatunków ryb.